Vraag en antwoord

Een vakwerkspant is volledig opgebouwd uit kokers. Vanwege de grote lengte van het spant moeten er in de onder- en bovenrand een stuiklas komen. Het staalconstructiebedrijf stelt voor de stuiken te positioneren op een plaats waar de rekenspanning 60% bedraagt van de vloeispanning. De constructeur eist dat deze stuikverbindingen volledig worden doorgelast. Het staalconstructiebedrijf is het hier niet mee eens, omdat de plaatselijke spanning slechts 60% bedraagt van de vloeispanning. Wie heeft in dit geval gelijk?

De eisen waaraan een stuikverbinding – ongeacht de uitvoering met bouten of lassen – moet voldoen staan omschreven in NEN 6772, art. 11.4. In het bijzonder heeft art. 11.4.1 betrekking op stuikverbindingen in staven. Dit artikel geeft aan dat een stuikverbinding in staat moet zijn om de ter plaatse werkende doorsnedekrachten, inclusief tweede-orde-invloeden, over te dragen. Stuikplaten en hun verbindingsmiddelen moeten tevens in staat zijn om in beide hoofdrichtingen 25% van het grensmoment van de verbonden staven over te brengen, samen met een dwarskracht ter grootte van 2,5% van de grensdrukkracht van de verbonden staven. Deze laatste twee eisen zijn uitsluitend bedoeld voor op druk belaste stuikverbindingen. Immers in de praktijk komt het nogal eens voor dat men een stuikverbinding in een ligger wil uitvoeren als een scharnierende verbinding. In dat geval namelijk hoeft niet te worden voldaan aan deze laatste twee eisen voor stuikplaten en hun verbindingsmiddelen. Daarnaast moet een gelaste verbinding voldoen aan de eisen van art. 7.2.2.4 van NEN 6770. Dit artikel schrijft voor dat een gelaste verbinding voldoende vervormingscapaciteit moet bezitten. Kortom: Voor een stuikverbinding is een volledige doorlassing niet per definitie noodzakelijk. Het staalconstructiebedrijf heeft maar gedeeltelijk gelijk. In elk geval moet een onderscheid worden gemaakt tussen een stuik in een gedrukte en in een getrokken staaf.

• NEN 6770
• NEN 6772